Księgowanie opłaty recyklingowej w KPiR
2023-05-15
Każdy przedsiębiorca, który w toku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej potrzebuje zakupić reklamówki lub inne opakowania jednorazowe, może ich koszt potraktować jako ten związany z uzyskiwaniem dochodu. Oznacza to, że takie wydatki stanowią koszt podatkowy, który można ująć swoich rozliczeniach. To, w jaki sposób powinny zostać zaksięgowane zależy w dużym stopniu od tego, w jaki sposób te opakowania są wykorzystywane w firmie.
Jak księgować reklamówki?
Kwestia księgowania reklamówek nie jest jednoznaczna. Wszystko zależy od tego, w jaki sposób są one udostępniane klientom. Jeżeli są to reklamówki, które pozwalają na zapakowanie produktów spożywczych np. do zważenia i klient za nie nie płaci (udostępniane są bezpłatnie) wówczas księguje się je w kolumnie 13 KPiR (Księgi Przychodów i Rozchodów), jako „pozostałe wydatki”. Dlaczego tak? Ponieważ takie reklamówki nie spełniają wymogów, które pozwalałyby na zaliczenie ich do towarów handlowych i materiałów podstawowych.
Jeżeli jednak jest to reklamówka do zapakowania zakupów, za którą klient musi zapłacić, wówczas mamy do czynienia z towarem handlowym, a wydatki na towary handlowe umieszcza się w kolumnie 10 Księgi Przychodów i Rozchodów.
Są jednak tutaj wyjątki. Przedsiębiorcy mogą niektóre torebki foliowe, które udostępniają bez opłaty zaksięgować w kolumnie 10. KPiR. Dzieje się tak wówczas, gdy ich udostępnienie jest konieczne dla prawidłowego dostarczenia klientowi produktu. Na przykład, gdy sprzedawane są ziarna słonecznika lub orzechy na wagę. Wówczas nie ma takiej możliwości, by klient je sobie zapakował „w garść”. W takiej sytuacji torebki pełnią funkcję towaru podstawowego i również mogą być wprowadzone do kolumny 10.
Co z opłatą recyklingową?
Wstęp o księgowaniu opakowań, omówionym na przykładzie reklamówek był istotny ze względu właśnie na kwestie księgowania opłaty recyklingowej. Przyjrzyjmy się temu.
Opłata recyklingowa została wprowadzona z początkiem roku 2018. Przedsiębiorcy zostali wówczas objęci obowiązkiem doliczania opłaty recyklingowej. Jest to opłata pobierana za lekkie torby na zakupy wykonane z tworzywa sztucznego, które wydawane są klientom w celu zapakowania zakupionych produktów.
Podstawa prawna opłaty recyklingowej
Ustawa o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi jednoznacznie określa, jakie torby podlegają opłacie recyklingowej. Są to lekkie torby na zakupy, wykonane z tworzywa sztucznego, wyposażone w uchwyty lub bez nich. Torby mogą być dostępne w sprzedaży detalicznej lub hurtowej. Ważne jednak, by spełniały one określone warunki, które precyzuje artykuł 8 punkt 15a punkty a i c wspomnianej ustawy.
Taka torba, która wymaga doliczenia opłaty recyklingowej musi być wykonana z materiału, którego grubość wynosi:
- powyżej 15 mikrometrów, ale mniej niż 50 mikrometrów (lekka torba);
lub
- równo lub powyżej 50 mikrometrów.
Artykuł 40a ustęp 2. ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi mówi też jasno, że wszelkie torby z tworzywa sztucznego, które zostały wykonane z materiału o grubości poniżej 15 mikrometrów i które są obowiązkowo stosowane z powodów higienicznych lub do pakowania produktów sprzedawanych luzem, są wyłączone z opłaty recyklingowej.
Jak zatem należy księgować opłatę recyklingową?
Ustawodawca uregulował też przepisami wysokość wspomnianej opłaty recyklingowej. Jednorazowa opłata za sztukę powinna wynosić co najmniej 20 groszy, ale nie więcej niż 1 zł.
Pobraną od klientów opłatę recyklingową należy wpłacić do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym została ona pobrana. Wpłaty dokonuje się na odrębny rachunek bankowy, który zarządzany jest przez marszałka województwa.
Nie ma też możliwości, by przedsiębiorca udostępniał torby bezpłatnie, a opłatę recyklingową wnosił ze środków własnych. Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Środowiska, niepobieranie opłaty od klientów wiąże się z karą administracyjną. Jej wysokość ustalono między 500 zł a 20 000 zł.
Ewidencja wydanych toreb
Od stycznia 2020 przedsiębiorcy muszą prowadzić elektroniczną ewidencję wydanych klientom toreb. Służy temu platforma BDO - baza danych o odpadach. Ewidencję prowadzi się w skali roku, a po jego zakończeniu należy złożyć do BDO roczne sprawozdanie z nabytych i wydanych toreb.
Rozliczenie
W momencie pobrania opłaty recyklingowej od klienta staje się ona przychodem dla przedsiębiorcy. Natomiast po jej wpłaceniu na konto bankowe marszałka stanowi koszt prowadzonej działalności. Obecnie stawka przeliczeniowa to 20 groszy, dlatego każdy przedsiębiorca, który udostępnia torby obciążone opłatą recyklingową zobowiązany jest do wniesienia opłaty w wysokości 20 groszy x liczba wydanych toreb. Uzyskana w ten sposób kwota staje się kosztem.
Każdy przedsiębiorca, który w toku prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej potrzebuje zakupić reklamówki lub inne opakowania jednorazowe, może ich koszt potraktować jako ten związany z uzyskiwaniem dochodu. Oznacza to, że takie wydatki stanowią koszt podatkowy, który można ująć swoich rozliczeniach. To, w jaki sposób powinny zostać zaksięgowane zależy w dużym stopniu od tego, w jaki sposób te opakowania są wykorzystywane w firmie.
Jak księgować reklamówki?
Kwestia księgowania reklamówek nie jest jednoznaczna. Wszystko zależy od tego, w jaki sposób są one udostępniane klientom. Jeżeli są to reklamówki, które pozwalają na zapakowanie produktów spożywczych np. do zważenia i klient za nie nie płaci (udostępniane są bezpłatnie) wówczas księguje się je w kolumnie 13 KPiR (Księgi Przychodów i Rozchodów), jako „pozostałe wydatki”. Dlaczego tak? Ponieważ takie reklamówki nie spełniają wymogów, które pozwalałyby na zaliczenie ich do towarów handlowych i materiałów podstawowych.
Jeżeli jednak jest to reklamówka do zapakowania zakupów, za którą klient musi zapłacić, wówczas mamy do czynienia z towarem handlowym, a wydatki na towary handlowe umieszcza się w kolumnie 10 Księgi Przychodów i Rozchodów.
Są jednak tutaj wyjątki. Przedsiębiorcy mogą niektóre torebki foliowe, które udostępniają bez opłaty zaksięgować w kolumnie 10. KPiR. Dzieje się tak wówczas, gdy ich udostępnienie jest konieczne dla prawidłowego dostarczenia klientowi produktu. Na przykład, gdy sprzedawane są ziarna słonecznika lub orzechy na wagę. Wówczas nie ma takiej możliwości, by klient je sobie zapakował „w garść”. W takiej sytuacji torebki pełnią funkcję towaru podstawowego i również mogą być wprowadzone do kolumny 10.
Co z opłatą recyklingową?
Wstęp o księgowaniu opakowań, omówionym na przykładzie reklamówek był istotny ze względu właśnie na kwestie księgowania opłaty recyklingowej. Przyjrzyjmy się temu.
Opłata recyklingowa została wprowadzona z początkiem roku 2018. Przedsiębiorcy zostali wówczas objęci obowiązkiem doliczania opłaty recyklingowej. Jest to opłata pobierana za lekkie torby na zakupy wykonane z tworzywa sztucznego, które wydawane są klientom w celu zapakowania zakupionych produktów.
Podstawa prawna opłaty recyklingowej
Ustawa o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi jednoznacznie określa, jakie torby podlegają opłacie recyklingowej. Są to lekkie torby na zakupy, wykonane z tworzywa sztucznego, wyposażone w uchwyty lub bez nich. Torby mogą być dostępne w sprzedaży detalicznej lub hurtowej. Ważne jednak, by spełniały one określone warunki, które precyzuje artykuł 8 punkt 15a punkty a i c wspomnianej ustawy.
Taka torba, która wymaga doliczenia opłaty recyklingowej musi być wykonana z materiału, którego grubość wynosi:
- powyżej 15 mikrometrów, ale mniej niż 50 mikrometrów (lekka torba);
lub
- równo lub powyżej 50 mikrometrów.
Artykuł 40a ustęp 2. ustawy o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi mówi też jasno, że wszelkie torby z tworzywa sztucznego, które zostały wykonane z materiału o grubości poniżej 15 mikrometrów i które są obowiązkowo stosowane z powodów higienicznych lub do pakowania produktów sprzedawanych luzem, są wyłączone z opłaty recyklingowej.
Jak zatem należy księgować opłatę recyklingową?
Ustawodawca uregulował też przepisami wysokość wspomnianej opłaty recyklingowej. Jednorazowa opłata za sztukę powinna wynosić co najmniej 20 groszy, ale nie więcej niż 1 zł.
Pobraną od klientów opłatę recyklingową należy wpłacić do 15. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym została ona pobrana. Wpłaty dokonuje się na odrębny rachunek bankowy, który zarządzany jest przez marszałka województwa.
Nie ma też możliwości, by przedsiębiorca udostępniał torby bezpłatnie, a opłatę recyklingową wnosił ze środków własnych. Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Środowiska, niepobieranie opłaty od klientów wiąże się z karą administracyjną. Jej wysokość ustalono między 500 zł a 20 000 zł.
Ewidencja wydanych toreb
Od stycznia 2020 przedsiębiorcy muszą prowadzić elektroniczną ewidencję wydanych klientom toreb. Służy temu platforma BDO - baza danych o odpadach. Ewidencję prowadzi się w skali roku, a po jego zakończeniu należy złożyć do BDO roczne sprawozdanie z nabytych i wydanych toreb.
Rozliczenie
W momencie pobrania opłaty recyklingowej od klienta staje się ona przychodem dla przedsiębiorcy. Natomiast po jej wpłaceniu na konto bankowe marszałka stanowi koszt prowadzonej działalności. Obecnie stawka przeliczeniowa to 20 groszy, dlatego każdy przedsiębiorca, który udostępnia torby obciążone opłatą recyklingową zobowiązany jest do wniesienia opłaty w wysokości 20 groszy x liczba wydanych toreb. Uzyskana w ten sposób kwota staje się kosztem.
Zespół Ekspertów ING Księgowość